Εμ...μόνες καλύτερα!

Σήμερα αποφάσισα να γράψω για μια φίλη, για δυο, για τρεις… ποιος ξέρει… μπορεί και για μια γνωστή ψυχή, για μια άγνωστη ή για περισσότερες… Θέλω να γράψω για αυτές, τις γνωστές σε όλους μας εμμονές. Ναι, για αυτές που εμμένουν, επιμένουν, μένουν μέσα μας, που κατοικούν στο μυαλό και στην καρδιά μας. Αυτές που παίζουν πολλά και περίεργα παιχνίδια. Αυτές που κάνουν κολλητή παρέα με τη νύχτα, αρέσκονται στο αλκοόλ και μασκαρεύονται φαντάσματα του παρελθόντος και αναμνήσεις. Κι εκεί που νομίζεις ότι τις έχεις καταχωνιάσει καλά σε πατάρια, συρτάρια, σκονισμένα ράφια, ότι τις έχεις πετάξει σε κάδους ανακύκλωσης, τσουπ! Προβάλλουν ακέραιες και δυνατές, σα να μην πέρασε από πάνω τους ποτέ ο χρόνος. Καμία σχέση με σένα… Στην υπηρεσία τους η σκέψη σου, που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα πίσω. Η πρόσκρουση αναπόφευκτη και το ζήτημα είναι τι θύματα θα θρηνήσεις, τι απώλειες στο σήμερα θα μετρήσεις… Πάλι της ζωής σου παρατηρητής δε θες να γίνεις!

Κι αναρωτιέσαι πού πάνε οι εμμονές σου, πού κατοικούν κι αν μένουν κάπου όλες μαζί. Για πόσο επιβιώνουν και ποιος τις ταΐζει, τις προσέχει; Γιατί εσύ υποτίθεται ότι παραιτήθηκες πριν καιρό από το έργο αυτό. Μήπως πάνε όπου τις έβαλες, παίρνουν τη θέση που τους έδωσες; Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Υπάρχουν εκεί, το ξέρεις και το ξέρουν. Μυστική συμφωνία. Βγαίνουν με τις μάλλινες κουβέρτες, με τα καλοκαιρινά, με τα φωτογραφικά άλμπουμ, με τα παλιά ρούχα, με το καθάρισμα της αποθήκης, με κάτι απλό και καθημερινό. Βγαίνουν και θα βγαίνουν όσο τις χρειάζεσαι, όσο τις έχεις ανάγκη. Θες να τις σκοτώσεις, μα εσύ τις βάζεις σε ναφθαλίνη, στην κατάψυξη. Διαφωνείς;

Μάλλον βρίσκουν μια θέση και από εκεί κάθονται και σε κοιτάνε, σε χλευάζουν, σε κοροϊδεύουν… Έτσι νιώθεις… Μέχρι το γέλιο σου να γίνει πιο δυνατό από το δικό τους, μέχρι το κλάμα σου να είναι βαθύ και ουσιαστικό, μέχρι να αντέξεις τη σιωπή, μέχρι να κάνεις νέες εγγραφές στη μνήμη της καρδιάς σου. Και τότε ακόμα, δεν εγγυάται κανείς ότι φεύγουν, γιατί αυτές πάνε παντού, παντού μέσα σου... Όσο τις κυνηγάς, σε κυνηγάνε. Μέχρι να νιώσεις ότι δεν είναι αρκετές, ότι δε σου είναι αρκετές. Μέχρι να τις δεις γυμνές, καθαρές μπροστά σου και να πεις «Εμ…μόνες, καλύτερα! Δε με χρειάζεστε άλλο!». Και τότε γυρνάς από την άλλη. Περπατάς με σιγουριά και το βάδισμά σου μαρτυρά ένα θρίαμβο δίχως προηγούμενο.

 

 

Ευγενία Δουβαρά

 

 

Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα: http://www.choosingraw.com/dedication-vs-obsession-personal-reflections/.