Όπου και να βγει,θα' ναι μουσική!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

τι κάνεις; Έχω να σε πιάσω στα χέρια μου πολύυυυ καιρό. Ούτε κι εγώ θυμάμαι από πότε. Τελευταία, όλο δυσάρεστα πράγματα μου συμβαίνουν. Πράγματα που δε θέλω να θυμάμαι, που δε θέλω να χαραμίσω ούτε μια γραμμή στο χαρτί μου, ούτε μια στάλα μελάνι για να τα καταγράψω.

Βρήκα, όμως, ένα που αξίζει. Αξίζει σελίδες και μελάνια. Σήμερα έκανα κάτι, που σχεδίαζα από καιρό. Πήρα τηλέφωνο στο ωδείο, που πηγαίνει ο φίλος μου ο Κώστας κι έκλεισα το πρώτο μου μάθημα. Μάντεψε τι μουσικό όργανο θα μάθω! Καλά, αποκλείεται να το βρεις, γι’ αυτό, θα σου δώσω μια μικρή βοήθεια. Είναι λαμπερό και πολύ τζαζ, όπως εγώ!… Είναι σαξόφωνο!… Ναι, σαξόφωνο! Το είδα, με είδε και αυτό ήταν. Ερωτευτήκαμε. Κάτι μου λέει ότι αυτός ο έρωτας, δε θα είναι σαν τους άλλους.

Σαν τώρα θυμάμαι, τον πρώτο μου έρωτα. Ένα παλιό Yamaha. Βασικά, πιάνο ήθελα, αλλά συμβιβάστηκα, ένεκα των στριμωγμένων οικονομικών της οικογενείας. Με τα κουμπάκια του, με τα όλα του, σχεδόν τέλειο… Αμυδρά θυμάμαι την πρώτη μου δασκάλα. Μικρή, άπειρη και νευρική. Από αυτήν, έμαθα τι σημαίνει υπομονή. Αλλά, δεν έμεινα εκεί. Έχει και συνέχεια. Η επόμενη δασκάλα μου έμπειρη, απόμακρη, σχεδόν ψυχρή. Από αυτήν, έμαθα τι σημαίνει επαφή. Η τρίτη, να μην το συζητήσω καλύτερα… Όσο πέρναγαν τα χρόνια, έπεφτε πάνω μου πιο βαρύ αυτό το βλέμμα της, το όλο συγκατάβαση και λύπηση, που έλεγε «Πολύ καλή η τεχνική σου! Αλλά τίποτα από εκφραστικότητα!». Ακόμα και στα όνειρά μου, ερχόταν με εκείνο το τεράστιο πανό που έγραφε «Δεν είσαι εσύ για αυτά! Δεν το έχεις! Παράτα τα επιτέλους!». Μάταια προσπαθούσα να βγάλω συναίσθημα από μέσα μου. Συχνά αναρωτιόμουν μήπως δεν είχα κάτι να δώσω. Και κάτι τέτοιες στιγμές, ξεπηδούσαν διάφορα συναισθήματα. Απογοήτευση, ματαίωση, θλίψη, αλλά κι αυτά κλειδωμένα έμεναν. Ξέρεις πώς είναι να νιώθεις ανίκανος να μιλήσεις τη γλώσσα της μουσικής; 

Και ερωτώ, αγαπημένο μου ημερολόγιο: γίνεται κάποιος να μην έχει συναίσθημα; Είναι κληρονομική πάθηση ή προέρχεται από βλάβη στη γέννα; Δεν είναι αρκετό να θέλει κάποιος να εκφραστεί; Και πώς το μαθαίνει; Μήπως αν του το λέει συνέχεια κάποιος άλλος; Δεν ξέρω αν με εννοείς…

Κουράστηκα, συγχύστηκα και βαρέθηκα! Α! Και μην ξεχάσω... θύμωσα! Θύμωσα με όσους μου έκαναν υποδείξεις για έκφραση και δεν μπορούσαν να εκφραστούν οι ίδιοι. Γιατί αν ήξερα να εκφράζομαι, δε θα χρειαζόμουν δάσκαλο. Γιατί η έκφραση είναι  και θέμα ωρίμανσης, εμπειρίας στη ζωή και αυτογνωσίας. Γιατί δεν μπορώ να εκφραστώ, όταν δεν ξέρω τι νιώθω. Και θέλω δίπλα μου κάποιον που να ξέρει πώς θα με βοηθήσει να το κάνω. Κάποιον που ακόμα κι όταν δεν ξέρει, θα είναι αληθινός, όχι επικριτικός. Κάποιον που να εμπνέει, όχι να λέει, να λέει, να λέει...

Γι’ αυτό κι εγώ επιμένω κι ονειρεύομαι. Και ο επιμένων νικά. Ονειρεύομαι ήδη την τέταρτη δασκάλα μου. Θα είναι θεά, πληθωρική, ανοιχτή, ζεστή. Θα είναι ζωηρή, ψαγμένη κι ενθουσιώδης. Μα, πάνω απ’ όλα, θα έχει έρωτα κι αγάπη. Θα έχει τόσο πάθος για τη μουσική, που θα ξεχειλίζει από αυτό. Τόσο που θα θέλει να  το μοιραστεί. Μαζί μου, με άλλους… Θα μιλά τη γλώσσα της μουσικής κι έτσι θα με μαθαίνει να τη μιλάω κι εγώ. Θα το λέει η καρδούλα της, θα το φωνάζει όλη της η ύπαρξη! Δε με νοιάζει πού θα βγει… όπου και να βγει, θα' ναι μουσική!

 

                                                                                            Με αγάπη, Μαργαρίτα

 

“Information is not knowledge.

Knowledge is not wisdom.

Wisdom is not truth.

Truth is not beauty.

Beauty is not love.

Love is not music.

Music is THE BEST.”

Frank Zappa

Ευγενία Δουβαρά

 

 



Η φωτογραφία έχει τίτλο Alone on the music road και είναι ταπετσαρία για την επιφάνεια εργασίας από την ιστοσελίδα http://www.wallpapershd.biz/wallpaper/alone-on-the-music-road/.