Οι τρεις πλευρές του γάμου (μέρος 2ο)

Οικειότητα

Ευγενία Δουβαρά


Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος

 

 

 

Οικειότητα είναι να αισθάνεται κανείς άνετα με κάποιον, να νιώθει ότι μπορεί να εκφραστεί με ελευθερία και αυθορμητισμό. Η οικειότητα δεν είναι αυτονόητη, αλλά χτίζεται μέρα τη μέρα. Συχνά, οι άνθρωποι πέφτουν σε παγίδες, όπως ότι «ο άλλος πρέπει να ξέρει τι θέλω, δε χρειάζεται να του το πω» ή ότι «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν». Τέτοιες σκέψεις και ιδέες αποξενώνουν, απογοητεύουν και αφήνουν γεύση αδικίας και πικρίας. 

 

Διαπληκτισμοί και καβγάδες ανήκουν στην ημερήσια διάταξη της επικοινωνίας του ζευγαριού. Στο τέλος του, μπορεί οι σύζυγοι να μη θυμούνται καν για ποιο λόγο ξεκίνησαν όλα. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί δε συζητούν ανοιχτά σχετικά με τα πράγματα που τους απασχολούν; Και πώς μπορεί να γίνει αυτό; Κάθε σύντροφος χρειάζεται χώρο και χρόνο με τον εαυτό του, να δει τι του συμβαίνει. Ύστερα, επιλέγει τη στιγμή που θα το επικοινωνήσει στον άλλο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνει.

 

Αυτό που καθορίζει σημαντικά τη συμπεριφορά κάθε συντρόφου είναι η απάντηση στο ερώτημα «ποιος είναι ο στόχος μου;». Στο παιχνίδι της επικοινωνίας δεν υπάρχει νικητής και νικημένος, αλλά και οι δυο νικούν ή και οι δυο χάνουν. Όπως αναφέρει εύστοχα ο ψυχίατρος Ιάκωβος Μαρτίδης, «για να υπάρξει ροή ηλεκτρικού ρεύματος χρειάζεται μια πρίζα, ένα φις και επαφή μεταξύ τους…Κανείς δεν αναρωτιέται ποιο είναι ανώτερο και ποιο κατώτερο. Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Το μόνο θέμα είναι αν είναι συμβατά μεταξύ τους, ώστε να υπάρξει αποτέλεσμα. Φως».

Κάθε σύζυγος φέρνει μέσα στο γάμο το δικό του κόσμο ιδεών, εμπειριών, συναισθημάτων. Πόσο έτοιμος είναι να παντρέψει τη δική του κληρονομιά με αυτή του συντρόφου του; Ο γάμος είναι πρόκληση, γιατί απαιτεί άνοιγμα σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης, σε ένα διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής, στον τρόπο του άλλου. Γάμος σημαίνει κι εγκατάλειψη της ιδέας ότι υπάρχει μια μόνο οπτική γωνία. «Εδώ δεν είναι να’ μια εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα. Εδώ είναι να’ναι ο καθένας μας πάνω απ’ τον εαυτό του», έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος. Η πρόκληση για το ζευγάρι είναι να κρατιέται ας αποξενώνουν, μας απογοητεύουν κι έτσι βγαίνουμε χαμένοι. Όμως, μαζί με μας, χάνουν και οι γύρω μας.
Διαπληκτισμοί και καβγάδες ανήκουν στην ημερήσια διάταξη της επικοινωνίας του ζευγαριού. Στο τέλος τους, μπορεί οι σύζυγοι να μη θυμούνται καν για ποιο λόγο ξεκίνησαν όλα. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί δε συζητούν ανοιχτά σχετικά με τα πραγματικά θέματα που τους απασχολούν, για τις πραγματικές αιτίες του καβγά; Για να γίνει αυτό, χρειάζεται καθένας να έχει λίγο χώρο και χρόνο με τον εαυτό του, να δει τι του φταίει. Ύστερα, επιλέγει τη στιγμή που θα το επικοινωνήσει στον άλλο, αλλά και τον τρόπο με το οποίο θα το κάνει.
Αυτό που καθορίζει σημαντικά τη συμπεριφορά του είναι η απάντηση στο ερώτημα «ποιος είναι ο στόχος μου;». Στο παιχνίδι της επικοινωνίας δεν υπάρχει νικητής και νικημένος, αλλά και οι δύο νικούν ή και οι δύο χάνουν. Όπως αναφέρει εύστοχα ο ψυχίατρος Ιάκωβος Μαρτίδης, «για να υπάρξει ροή ηλεκτρικού ρεύματος χρειάζεται μια πρίζα, ένα φις και επαφή μεταξύ τους… Κανείς δεν αναρωτιέται ποιο είναι ανώτερο και ποιο κατώτερο. Δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Το μόνο θέμα είναι αν είναι συμβατά μεταξύ τους, ώστε να υπάρξει αποτέλεσμα. Φως».
Κάθε σύζυγος φέρνει μέσα στο γάμο το δικό του κόσμο ιδεών, εμπειριών, συναισθημάτων. Είναι έτοιμος να παντρέψει τη δική του κληρονομιά με αυτήν του συντρόφου του; Γάμος σημαίνει άνοιγμα σε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης, σε ένα διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής, στον τρόπο του άλλου κι εγκατάλειψη της ιδέας ότι υπάρχει μια μόνο οπτική γωνία. «Εδώ δεν είναι να’μαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα. Εδώ είναι να’ναι ο καθένας μας πάνω απ’ τον εαυτό του», έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος. Η πρόκληση για το ζευγάρι είναι να κρατιέται από το χέρι, ενώ διαφωνεί. Οι σύζυγοι δίνουν προτεραιότητα στο «μαζί» και αυτό δυναμώνει με τον καιρό. Πρόκειται για μια αδιάκοπη διαδικασία, που δυσκολεύει, αλλά και εμπλουτίζει, γιατί από την ένωση των δυο παράγεται κάτι νέο και μοναδικό, που υπερβαίνει το άθροισμά τους, έτσι που 1+1=3. από το χέρι, ενώ διαφωνεί. Όταν οι σύζυγοι δίνουν προτεραιότητα στο «μαζί», αυτό δυναμώνει με τον καιρό. Πρόκειται για μια αδιάκοπη διαδικασία, που δυσκολεύει, τους φέρνει αντιμέτωπους με τα πιο μελανά σημεία του εαυτού τους, αλλά και τους εμπλουτίζει.

 

Στο γάμο, από την ένωση των δυο παράγεται κάτι νέο και μοναδικό, που υπερβαίνει το άθροισμά τους, έτσι που 1+1=3.