Το χρονικό μιας ωρίμασης

Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, έκανε την πρώτη και τελευταία εμφάνισή του στην πίστα του κόσμου. Δεν ήταν ξαφνικό. Προετοιμαζόταν καιρό για αυτό το ρόλο. Και να που ήρθε η ώρα… Μια οντισιόν διαφορετική από τις άλλες. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι όχι. Όμως, ο φίλος μας ήταν αυτό που λέμε «γεννημένος νικητής», δηλαδή αποφασισμένος να τα καταφέρει, να πάρει το ρόλο και να τον παίξει.

 

Όλα έγιναν μέσα σε ένα βράδυ. Αθόρυβα βγήκε στον καθαρό αέρα. Αν ήξερε τι τον περίμενε, μπορεί ποτέ να μη φύτρωνε! Οι δύσκολες μέρες δεν άργησαν να έρθουν. Άλλοτε του έλειπε το νερό και φώναζε πως διψάει. Συναγερμός από την ξηρασία. Οι άκρες των φύλλων του έγερναν προς τα κάτω και ο κορμός του έψαχνε τον τοίχο για στήριξη… Άλλοτε πάλι, το νερό του έπεφτε πολύ. Το χώμα του δε στέγνωνε αρκετά. Πνίξιμο και πίεση… Μα, τι να κάνει;

 

Και καθώς περνούσαν οι μέρες, η μια μετά την άλλη, άρχισε να προσαρμόζεται, να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο, να νιώθει ότι ακούει και ακούγεται. Αναπτυσσόταν, απλωνόταν, ψήλωνε, όλο και περισσότερο. Κάθε πρωί, ρούφαγε τις αχτίνες του ήλιου που τρύπωναν από τις μισάνοιχτες γρίλιες της ξύλινης μπαλκονόπορτας. Ρούφαγε και πολύ αέρα, ρούφαγε και νερό και δε χόρταινε. Η μεγαλύτερη ικανοποίησή του ήταν η υγρασία που συνόδευε το πότισμα μετά τη δύση του καλοκαιρινού ήλιου. Του έκανε παρέα όλη νύχτα και τον έθρεφε. Μετά από κάτι τέτοιες βραδιές, ξυπνούσε με ένα νέο φυλλαράκι ή ένα νέο μπουμπουκάκι. Κι ύστερα, κορδωνόταν και περίμενε τα χάδια του φροντιστή του, την επιβράβευσή του.

 

Όλα κύλαγαν ήσυχα, μέχρι που μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ξάφνου, κάτι ένιωσε να μπλέκεται στα πόδια του. Την επομένη, το μπλέξιμο ήταν μεγαλύτερο. Ασφυκτιούσε… Μέσα σε μια εβδομάδα, η ισορροπία του κλονίστηκε για τα καλά. Ένα ξένο σώμα ήρθε και κόλλησε δίπλα του. Και δεν έφτανε αυτό, αλλά του έκλεβε το νερό του, το φως του, τον αέρα του. Ακόμα και την ομορφιά του και την προσοχή του φροντιστή του, που ήθελε να είναι στραμμένη όλη πάνω του. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς ερωτήσεις. Πριν το καταλάβει, είχαν γίνει ένα. Δεν ξεχώριζε πια τι ήταν δικό του και τι όχι...

 

Και μια μέρα, που δεν έμοιαζε με τις άλλες, έγινε το αναπάντεχο! Ήρθε ο φροντιστής του, τον έπιασε καλά καλά και άρχισε να τον τραβάει. Ποτέ δεν πόνεσε περισσότερο στη ζωή του! Σπάραζε απ’ άκρη σ’άκρη, μέχρι που έμεινε πάλι μόνος μέσα στη γλάστρα, μοναδικός βασιλιάς και υπηκόος. Ο πόνος αβάσταχτος για μέρες, για μήνες! Κι ας ήξερε καλά ότι ο ξένος ζούσε παρασιτικά εις βάρος του, ότι παραβίαζε την ύπαρξή του. Αλλά έτσι γίνεται... Οι ρίζες του ένα μάτσο χάλια μετά το βίαιο αποχωρισμό… Λίγες μέρες πριν, είχε γυρίσει προς το μέρος του ξένου και του ζήτησε να παραμείνει στη δική του πλευρά, να απλώσει τις ρίζες του από την άλλη, καθώς κινδύνευε να πεθάνει, κινδύνευαν κι οι δυο. Καμία απόκριση. Ούτε ένα βλέμμα…

 

Όμως, τώρα πια δεν έχει σημασία. Σήμερα και κάθε μέρα, που δεν είναι σαν όλες τις άλλες, αλλά είναι μοναδική, ζει επιτέλους ελεύθερος και δεν τον φοβίζει τίποτα… Ούτε κι ο θάνατος! Αντιθέτως, ρουφάει ακόμα πιο δυνατά το νερό, τον αέρα, το φως κι ευγνωμονεί το φροντιστή και το δημιουργό του! Γιορτάζει τη ζωή!

 

 

Ευγενία Δουβαρά