Tσιγγάνα ψυχή

Ένα τσούρμο ανθρώπων προχωρά στο στενό δρόμο. Από πίσω τους μια ντουζίνα περίπου αυτοκίνητα, κυρίως βανάκια και μαύρες μερσεντές. Προηγείται μια, η πιο μεγάλη. Πάνω της δεμένα άσπρα και γαλάζια μπαλόνια, σα σε βαφτίσια ή εγκαίνια. Σε όλη τη γειτονιά αντιλαλεί μια φωνή, βροντερή και καθηλωτική, "Άκου και μη μιλάς, η κιθάρα στενάζει απόψε...".

Η κίνηση στη διασταύρωση σταματά. Οι περισσότεροι οδηγοί περιμένουν μέχρι να περάσει και το τελευταίο αμάξι της πομπής. Πολύ λιγότεροι είναι οι ανυπόμονοι, που κορνάρουν, εκνευρίζονται με την αργοπορία και φωνάζουν. Η πομπή εξακολουθεί να κινείται αργά. Τίποτα δε φαίνεται να ταράζει το δικό της εσωτερικό ρυθμό, αυτόν που ορίζουν γιαγιάδες με χαρακωμένα από τις ρυτίδες πρόσωπα, άντρες με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στο τσιγάρο, γυναίκες στα μαύρα. Υπολογίζω ότι την άσφαλτο βαραίνουν τετρακόσια πέλματα. Σκυφτά σώματα, σκυθρωπά βλέμματα, όλα γίνονται ένα σε αυτόν τον τελευταίο χαιρετισμό προς το γνωστό, φίλο, συγγενή τους. "Τραγουδώ και τα χείλη μου σπάνε..." ψιθυρίζουν οι τσιγγάνοι με μια φωνή.

Πρώτη φορά αντικρύζω τέτοιο θέαμα. Παγώνω στη θέση μου. Αμηχανία. Κάνω ό,τι λέει το τραγούδι. Ακούω και δε μιλώ. Τι να πω άλλωστε; Δεν είναι ώρα για λόγια. Με κατακλύζουν σκέψεις. Τι μετρά σε αυτή τη ζωή, πώς θέλω να ζω, πώς δε θέλω; Τι θέλω να ακούω, να λέω, να νιώθω; Πότε πρέπει να σωπαίνω; Πώς να επικοινωνώ; Τι έχει νόημα και τι δεν έχει; Ποιος το ορίζει;

Κάποτε στη ζωή είναι πραγματικά αργά για λόγια και για σκέψεις. Όμως, όσο έχω αυτό το λεπτό, δεν είναι αργά. Μόλις αποχαιρέτησα το προηγούμενο και θα καλωσορίσω το επόμενο. Ακούω, αφουγκράζομαι, μιλώ, σιωπώ, γελάω, κλαίω. Ζω πριν πεθάνω, γιατί έχω τσιγγάνα ψυχή. Εσύ;

Ευγενία Δουβαρά