Μια φανταστική ιστορία από την πραγματικότητα...γιατί όλοι ζούμε σε ένα μικρό μπαλκόνι!

"Στο μικρό μπαλκόνι/ On the small balcony" 

συγγραφή-επιμέλεια Ε. Δουβαρά

Η μαύρη και η λευκή πέτρα

Με μεγάλη μου χαρά σας μοιράζομαι την κυκλοφορία του παραμυθιού μου "Η μαύρη και η λευκή πέτρα". 

Η μαύρη και η λευκή πέτρα ζούσαν σε μια βαθιά και σκοτεινή θάλασσα. Εκεί, ανάμεσα σε άλλες πέτρες, κοράλλια και ψάρια, συναντήθηκαν και από τότε οι ζωές τους άλλαξαν για πάντα. 

Ένα παραμύθι με πέντε χρώματα και αναρίθμητες αποχρώσεις από την παλέτα των συναισθημάτων. Μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους, για όσους αναζητούν το φως μέσα στις δυσκολίες, για όσους επιμένουν να ονειρεύονται, για όσους αναρωτιούνται για αυτό το...κάτι!

Συγγραφέας: Ευγενία Δουβαρά

Εικονογράφηση: Κατερίνα Σκευάκη

Ηλικία: μικρά και μεγάλα παιδιά

Κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Οσελότος.

Ξεφυλλίστε το παραμύθι εδώ: https://issuu.com/ocelotos/docs/i_mavri_kai_lefki_petra

Γράμμα από ένα ώριμο παιδί

Αγαπημένη μου μαμά,

ναι, εγώ είμαι. Μην τρίβεις τα μάτια σου -κάνει κακό, μου έλεγες-. Αποφάσισα να σου γράψω ένα γράμμα διαδικτυακό, σαν τις φωτογραφίες που με έβγαζες όταν έπαιζα και βιαζόσουν να τις αναρτήσεις για να τις δουν οι φίλοι σου.Θυμάσαι εκείνη τη φορά που πήγαμε στη θάλασσα μαζί; 

Εγώ είχα πάρει τα καινούρια μου γυαλιά, γιατί με αυτά θα μπορούσα πλέον να κάνω συναρπαστικές βουτιές. Εσύ είχες πάρει το ηλεκτρονικό σου τσιγάρο, γιατί ήλπιζες ότι θα σε βοηθήσει να το κόψεις τελείως. Εγώ έτρεξα και βούτηξα μέσα στο νερό κι έβγαλα μια τσιρίδα "Ααααααααααα!!!!", σαν τώρα τη θυμάμαι. Εσύ, ενώ τακτοποιούσες τα πράγματα, είπες "Αυτό που έκανες δεν ήταν και τόσο έξυπνο". Εγώ μετά έπεσα στα ρηχά και σου φώναζα όλο χαρά να με κοιτάξεις. Εσύ έβγαλες το κινητό σου και στόχευες προς το μέρος μου. Εγώ είπα "Εμένα βγάζεις;" και στήθηκα φορώντας το πιο τέλειο χαμόγελό μου. Εσύ δεν απάντησες και άλλαξες προσανατολισμό, στόχευες πια στα αριστερά μου. Εγώ σου φώναξα να με δεις πώς κολυμπάω. Εσύ μου έκανες παρατήρηση να μη μιλάω δυνατά, γιατί με ακούει όλος ο κόσμος. Εγώ σου είπα "Σταμάτα να μου κάνεις Σσσσσσσσς!, θα συνεχίζω να φωνάζω, μέχρι να με κοιτάξεις!". Εσύ με κοίταξες φανερά εκνευρισμένη κι ύστερα έπιασες το κινητό σου. Εγώ ούρλιαξα "Είδα ένα ψάρι και του έριξα μια πέτρα, αλλά λόγω βαρύτητας δεν το έφτασε!". Εσύ μίλαγες στο κινητό με το hands free και δεν "έπιασες" ούτε λέξη από τον υπέροχο συλλογισμό μου. Εγώ τσίριξα ότι δε μου αρέσει η θάλασσα. Εσύ μουρμούρισες κάτι που δεν κατάλαβα, αλλά δεν ήταν καλό, αν έκρινα σωστά από το ύφος σου. Εγώ είπα αποφασιστικά "Άλλη φορά να πάμε στην πισίνα, που πάει και ο Δημήτρης!". Εσύ μου απάντησες "Στα' λεγα, αλλά δε με ακούς ποτέ". 

Να σου πω την αλήθεια, μαμά, μπορεί να μη φαινόταν, αλλά σε άκουγα και μάλιστα πολύ. Σου πέρασε από το μυαλό μήπως εσύ δεν άκουγες όλα όσα σε προκαλούσα να κάνουμε μαζί; Δεν ήθελα πολλά -από τότε ολιγαρκής-. Μόνο να με κοιτάς, να με καμαρώνεις, να γελάς μαζί μου, να παίζουμε, να λύνεις όλες τις απορίες μου, να με χορεύεις, να μου τραγουδάς, να κολυμπάς πιο βαθιά από μένα -ναι,τώρα το παραδέχομαι-, να περνάμε όμορφα οι δυο μας, να, να, να... Θες κι άλλα;... Να γιατί αγαπώ τα σταυροδρόμια, γιατί ήθελα εγώ κι εσύ, εσύ κι εγώ, να είχαμε πιο πολύ συναντηθεί!

Μα, επειδή τα χρόνια πέρασαν και πίσω δε γυρνούν κι έρχονται άλλα καλύτερα και πιο δύσκολα, θέλω να σου πω κάτι σημαντικό. Ορκίσου, μαμά, ότι θα κρατήσεις μυστικό τον πολύτιμο θησαυρό μου. Φίλα σταυρό! Σοβαρά τώρα... Λοιπόν, μαμά, να είσαι βέβαιη ότι φροντίζω το παιδί μέσα μου, το ενθαρρύνω, το παινεύω, το μαλώνω, το παίρνω αγκαλιά, το χαίρομαι, το κρατώ από το χέρι και προχωράω, το βουτάω στο βυθό, το ανοίγω στον ωκεανό, το βγάζω περίπατο στη βροχή, με πολλή λαχτάρα για ζωή, με ελάχιστη παραπάνω από χτες γνώση, με ελπίδα για καινούρια λάθη, με πίστη στις ομορφιές της ψυχής, με κομμένη από την αγωνία αναπνοή, με γερά κότσια και το πιο σπουδαίο είναι ότι τα κάνω όλα αυτά και αντέχω να μη με κοιτάς πια, αλλά μου φτάνει που με φρόντισες όσο καλύτερα μπορούσες. Ουφ, το 'πα! Α και κάτι ακόμα, μαμά, σ'αγαπώ! 

Έτοιμος για την επόμενη βουτιάαααα!!!3,2,1...

Μπλμπλμπλμπλ

(Η εικόνα είναι από την ιστοσελίδα https://www.aliexpress.com/item/Seascape-canvas-painting-scenery-prints-poster-cartoons-poster-children-room-decoration-canvas-prints-sea-world-summer/32545504588.html). 

Δεν αρκεί να θέλεις,πρέπει και να πιστεύεις.

Πιστεύω πολύ στη δύναμη που έχουν οι ιστορίες, γιατί όπως συμβαίνει και με τα παραμύθια, φτάνουν στην καρδιά των ανθρώπων. Εξάλλου, κάπως έτσι γεννήθηκαν… από καρδιάς. Αλλά το ταξίδι προς την καρδιά δεν είναι εύκολο. Όποιος το έχει κάνει ή το επιχειρεί, γνωρίζει ότι είναι ταξίδι με απαιτήσεις, με δυσκολίες και εμπόδια. Είναι, όμως και δρόμος που προσφέρει ευκαιρίες για συναντήσεις και ανακουφίσεις. Σε ένα τέτοιο ταξίδι θα επιχειρήσω να σας πάρω συνοδοιπόρους μου, με εισιτήριο μια ιστορία βγαλμένη και γραμμένη για τη ζωή.

Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου που θέλησε να ανοίξει ένα πηγάδι. Μόνο που ο πρωταγωνιστής της ιστορίας δεν έβρισκε νερό, οπότε, λέγεται ότι άλλαξε τρεις φορές τοποθεσία, σκάβοντας κάθε φορά και πιο βαθιά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Αποθαρρυμένος, εγκατέλειψε τελικά την προσπάθεια.

Ο άνθρωπος της ιστορίας, όπως κάθε άνθρωπος είχε μια αρχική έμπνευση, μια ιδέα που θέλησε να πραγματοποιήσει. Ας μπούμε για λίγο στη θέση του. Υποθέτουμε ότι ξεκίνησε με θετικούς οιωνούς και με ενθουσιασμό να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιό του. Πιθανόν να διάλεξε το μέρος και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα το υλοποιούσε, ίσως να συγκέντρωσε κάποιες πληροφορίες για την καταλληλότητα του εδάφους. Ίσως μάλιστα να εφοδιάστηκε με εργαλεία και πιθανόν να ξόδεψε αρκετά χρήματα για να τα εξασφαλίσει. Δαπάνησε χρόνο και ενέργεια προκειμένου να εκπονήσει το έργο του, από την αρχή μέχρι το τέλος. Στάθηκε και δοκίμασε. Όταν είδε ότι δεν πέτυχε το στόχο του στην πρώτη προσπάθεια, αναπροσάρμοσε το αρχικό του πλάνο και δοκίμασε την τύχη του σε διπλανό σημείο. Ύστερα, ξαναδοκίμασε επενδύοντας σε μια νέα προσπάθεια.

Η συνέχεια της ιστορίας, όμως, ήρθε να τον διαψεύσει. Σύμφωνα με αυτήν, αν είχε την υπομονή να σκάψει ακόμη πιο βαθιά στην πρώτη τοποθεσία, θα είχε σίγουρα βρει νερό, χύνονταςτο μισό ιδρώτα απ’ όσο έχυσε συνολικά. Αν είχε συνεχίσει να σκάβει, πιστός στο αρχικό σχέδιό του, θα είχε συναντήσει την πηγή.

Τι μας μαθαίνει η συγκεκριμένη ιστορία;

Το μήνυμα που αποκωδικοποιώ πίσω από τις λέξεις είναι ότι στη ζωή δεν είναι αρκετό κανείς να θέτει στόχους. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο αγώνας και η επιμονή που επιδεικνύει στο δρόμο, καθώς πορεύεται προς την επίτευξη του στόχου του. Αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους και τους κάνει να διακρίνονται σε οποιονδήποτετομέα με τον οποίο καταπιάνονται, είναι η πίστη στο στόχο τους. Η πίστη αυτή περνά από δοκιμασίες. Μια, δυο, τρεις, ποιος ξέρει… Φυσικά, αυτό δεν αποτελεί εγγύηση για τον καθένα. Δε σημαίνει ότι όποιος σκάβει, βρίσκει αυτό που θέλει. Μπορεί να ανακαλύψει κάτι διαφορετικό. Όμως, χρειάζεται να ρισκάρει, να τα δώσει όλα στο στόχο του. Κι αν ακόμα δεν έχει αποτέλεσμα, να σταματήσει την προσπάθεια, αφού εξαντλήσει τα περιθώρια.

Όπως αναφέρει ο Κοέλο στο βιβλίο του Μπρίντα «διαλέγω ένα μονοπάτι σημαίνει εγκαταλείπω άλλα –εάν προσπαθήσεις να ακολουθήσεις κάθε δυνατό μονοπάτι, θα καταλήξεις να μην ακολουθήσεις κανένα».

Πρέπει κανείς να είναι έτοιμος να απαντήσει στις προκλήσεις, την ώρα που δοκιμάζεται η πίστη του. Είναι απαραίτητο να δείξει θάρρος και σιγουριά. Η πίστη στο στόχο αποκτά νόημα μέσα από την υπεράσπισή της. Όταν όλα είναι καλά, δε χρειάζεται πίστη. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τη δύναμη της πίστης μας, παρά μόνο αν δοκιμαστεί (ταινία «Η ζωή του Πι»).

Ευγενία Δουβαρά

Την αρχική ιστορία διηγείται ο Ραμακρίσνα και μπορείτε να τη βρείτε στο βιβλίο του ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι «Ο δρόμος της πνευματικότητας».

Τι κάνει τη ζωή να αξίζει;

Στην ισπανική πόλη οι κάτοικοι στηρίζουν την επιβίωσή τους στην παραγωγή ελαιόλαδου. Μέσα σε εκατοντάδες στρέμματα ελιών, ξεχωρίζει μια. Στα κλαδιά της σκαρφαλώνουν παιδικές αναμνήσεις, κάνουν κούνια χαμόγελα και κλάματα. Ανάμεσα στους καρπούς της μεγαλώνει η Άλμα, η κόρη μιας παραδοσιακής φτωχής οικογένειας του ευρωπαϊκού νότου. Οι οικογενειακές σχέσεις είναι από καιρό κατακερματισμένες. Η εμπιστοσύνη υπό αμφισβήτηση. Κάποτε, η Άλμα επιχείρησε να μοιραστεί το μυστικό που την πονούσε, αλλά προδόθηκε και τότε θύμωσε. Θύμωσε με όλους και με όλα. Εκτός από τo ιερό δέντρο και τον παππού της.

Όταν η οικονομική κατάσταση της οικογένειας χειροτερεύει απειλητικά, τα νεότερα μέλη σκέφτονται να εκμεταλλευτούν την ελιά για να ξελασπώσουν από τα χρέη. Μόνο ο παππούς αντιστέκεται σθεναρά. Αρνείται να ξεπουλήσει τις αναμνήσεις, την ιστορία, τις ρίζες. Κανείς δεν τον ακούει, εκτός από την εγγονή του. Μαζί με τον ξεριζωμό του δέντρου, μαζί με τη λεηλασία που υφίσταται η γη, ξεριζώνεται και η καρδιά του. Περνά κάθε μέρα μέχρι το θάνατό του βυθισμένος σε μια σιωπή, που φωνάζει τον πόνο.  

Όμως, η Άλμα δεν αντέχει να βλέπει τον παππού της να πεθαίνει κάθε μέρα. Δε θέλει να επιτρέψει αμαχητί το σπάσιμο του τελευταίου κρίκου της αλυσίδας της χαράς, της τρυφερής επαφής, της ζεστασιάς. Παλεύει να κρατήσει ζωντανό ό,τι απέμεινε από την παιδική της ηλικία, αντιστέκεται στον κομφορμισμό, στην κερδοσκοπία, στην ασέβεια απέναντι στη γη. Μετά από αρκετές έρευνες μαθαίνει ότι το δέντρο στολίζει το λόμπι μιας πολυεθνικής, στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας. Η ευρωπαϊκή πολυεθνική έχει κάνει λογότυπο το καρποφόρο δέντρο, την ώρα που ασχολείται με την αποψίλωση μεγάλων εκτάσεων! H εικοσάχρονη θέτει σκοπό της ζωής της να φέρει πίσω το αγαπημένο δέντρο, διεκδικεί την επιστροφή του με όσα μέσα διαθέτει. Ουσιαστικά, υπερασπίζεται την τιμή της οικογένειας, του παππού, τη δική της. Άραγε είναι τυχαίο που το όνομά της στα ελληνικά σημαίνει «ψυχή»;

Ο αγώνας είναι δύσκολος, γεμάτος εμπόδια και ανατροπές. Η Άλμα λιποψυχά, γονατίζει. Όμως, κάτι τέτοιες ώρες, που μοιάζουν αδιέξοδα, εκκολάπτονται επαναστάσεις. Κάτι τέτοιες στιγμές κινητοποιούνται δυνάμεις μέχρι τότε αδρανείς. Σε κάτι τέτοιες στιγμές κρύβεται όλη η ζωή! Tο κοινό όραμα φέρνει κοντά τους ανθρώπους, παρακάμπτει τις διαφορές και τα λάθη του παρελθόντος, αναδεικνύει τη δύναμη των οικογενειακών δεσμών, ανοίγει γέφυρες επικοινωνίας και επανασύνδεσης. Είναι τότε που το φυλακισμένο δέντρο ξαναζωντανεύει, γιατί τρέχουν μέσα του γρήγορα οι χυμοί της επανάστασης, της επιθυμίας για αλλαγή, της αγάπης και της συγχώρεσης.

Η ελιά συνδέει και χωρίζει βορά και νότο, απομακρύνει και φέρνει κοντά τα μέλη μιας οικογένειας. Η ελιά συμβολίζει την πίστη, την εναντίωση στην αδικία, στην καταπάτηση, στο παζάρεμα αξιών και ηθών. Η ελιά πρωταγωνιστεί βουβά, αλλά προκαλεί θόρυβο, ψυχικές δονήσεις και κραδασμούς. Γίνεται σύμβολο της μεσογειακής παράδοσης, με ρίζες που απλώνονται στο χρόνο, εισχωρούν και διεισδύουν. Πόσο κοντά είναι αυτό στις καθημερινές ασυνέπειες της ζωής που παρατηρούμε γύρω μας και μέσα μας; Η ταινία θέτει σοβαρούς προβληματισμούς για τον τρόπο που ζούμε. Άραγε, διατίθενται όλα προς πώληση; Με ποια κριτήρια ορίζουμε την τιμή των πραγμάτων, των ανθρώπων, των σχέσεων, του εαυτού μας; Τι έχει αξία στη ζωή;

Η Άλμα πιστεύει. Είναι ένας ατελής άνθρωπος που κοιτά μπροστά και διατηρεί αναλλοίωτο το αίσθημα της αξιοπρέπειας. Κι όταν η σπίθα της ελπίδας της κινδυνεύει να σβήσει, τότε είναι οι σχέσεις της, οι δεσμοί με τους ανθρώπους γύρω της, που την αναζωπυρώνουν. Παθιάζεται, πληγώνεται, συγχωρεί, θυμώνει, αγαπά και κάπως έτσι προχωρά.

                                      Ευγενία Δουβαρά

Το κείμενο βασίζεται στην ισπανική δραματική ταινία «Η ελιά», παραγωγής 2016.

Της ζωής τα κεφαλαία έψιλον

«Θέλω να μου καλύψεις τα κενά μου», λέει μια νεαρή γυναίκα. «Θέλω να είμαι τα πάντα για σένα», αποκρίνεται ένας νεαρός άντρας. Κτητικά και απόλυτα. Δικτατορικά και ισοπεδωτικά. Αδέξιο; Ανασφαλές; Επιθετικό; Τραυματικό; Ουτοπικό; Ίσως κάτι από αυτά, ίσως όλα μαζί. Όμως, τι γίνεται όταν η αστερόσκονη σκορπίζει, οι ατέλειες αποκαλύπτονται, οι προσδοκίες ματαιώνονται; Ορισμένοι νιώθουν

Μου χαρίζετε αυτόν τον χορό;

Ο Έντγκαρ ερωτεύτηκε την Άλις από την πρώτη στιγμή. Ακολούθησαν 25 χρόνια έγγαμου βίου. Σήμερα μένουν φυλακισμένοι κάτω από την ίδια στέγη, μια στέγη που μετατρέπεται άλλοτε σε νεκροταφείο και