Το κάτι του έρωτα

Μια ματιά, ένα χάδι, δυο ψυχές, δυο κορμιά, φως, σκοτάδι. Όλα ξεκινούν μοιραία, μα καθόλου τυχαία. Ο έρωτας παίζει περίεργα παιχνίδια. Ξυπνά φαντάσματα, γεννά συναισθήματα, δημιουργεί αναμνήσεις. Αναγεννά, αλλάζει για πάντα, διαπερνά.

 

Εκείνη σε ώριμη ηλικία, κατασταλαγμένη. Όμορφη, δυναμική, γεμάτη ζωή, παρούσα. Εκείνος πολύ νέος, αλλά μεγαλύτερος από τους συνομηλίκους του. Γοητευτικός, ήρεμος, σταθερός. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και από τότε δε χώρισαν. Διάλεξαν ο ένας τον άλλο. Τα κορμιά τους ακολούθησαν, σα να γνωρίζονταν από παλιά. Το μπλε του ουρανού μπλέχτηκε με το μπλε της θάλασσας. Το "μαζί" διαυγές, αληθινό, μοναδικό...

 

Ποιο το νόημα της ζωής τους; Πώς ονειρεύονται το μέλλον της ύπαρξής τους; Πού συναντιούνται; Εκείνος αφιερωμένος στα κοινά, αγωνιστής και μάχιμος. Ταπεινός κι ευαίσθητος, μαθημένος να κρατά τις ισορροπίες, να μπαίνει μπροστά, να έχει τον έλεγχο. Εκπαιδευμένος να δέχεται σιωπηλά τα χτυπήματα, με ψυχραιμία. Θέλει να θέλει, να καταφέρνει τους στόχους του. Δεν τα παρατά, δεν απογοητεύεται. Εκείνη αφιερωμένη στην υπηρεσία του ανθρώπου, με αξίες και ιδανικά. Ρομαντική και σε εγρήγορση, τρυφερή και ζωηρή. Αποφασισμένη να ρουφάει τη ζωή, δυνατή μέσα από τις πληγές της. Έτοιμη να κυνηγήσει, να ρισκάρει, να πολεμήσει, να πονέσει. Θέλει να θέλει, να εξελίσσεται, να ζει. Δεν υποχωρεί, δε δειλιάζει.

Ο έρωτας ήρθε με την άνοιξη. Γλυκά και τρυφερά, όπως πρασινίζουν τα δέντρα, όπως ανθίζουν τα κλαδιά. Στο σκοτάδι του, οι δυο ψυχές έριξαν φως. Είδαν πώς είναι να μοιράζεσαι, να ανοίγεσαι χωρίς φόβο, να παθιάζεσαι, να εκτιμάς, να εμπιστεύεσαι. Σερφάροντας σε ανοιχτό πέλαγο, πάνω σε κύματα που δείχνουν το δρόμο, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Χωρίς σωστό και λάθος. Σα συνταγή που δοκιμάζεις και προσθέτεις υλικά λίγο λίγο, μέχρι να γίνει όπως τη θες. Χωρίς βιασύνη, με σιγουριά, με ευγένεια. Εκατό χρόνια σχέσης και ζωής στοιβαγμένα σε λίγες μέρες αληθινού έρωτα. Δυο καρδιές άγνωστες μεταξύ τους, αλλά παράξενα οικείες. Χέρια που αγγίζονται, ακροδάχτυλα που μπερδεύονται, κορμιά που γνωρίζονται, ψυχές που αφουγκράζονται και δακρύζουν. Γεύσεις και μυρωδιές ζωής, αντίδοτο στο φόβο του θανάτου...

Κάποτε της είπε "τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται". Κι εκείνη πρόσθεσε "είναι πάντα κάτι περισσότερο, κάτι μεγαλύτερο, κάτι δυνατότερο, κάτι...". Συναντιούνται στο σταθμό. Ίσως για τελευταία φορά. Εκείνος θα πάρει το πρώτο τρένο. Κοιτά μακριά, ταξιδεύει στο πριν και στο μετά. Μετανάστης για άλλη μια φορά. Εκείνη στέκει βουβή. Γλυστρά στις ράγες, μπαίνει σε σκοτεινά τούνελ και τρέμει. Ρίχνει το διαπεραστικό του βλέμμα πάνω στα υγρά της μάτια. "Μ'αγαπάς;" τη ρωτάει. Περνούν δυο αιώνες σε λεπτά. "Σήμερα, σε αγαπώ για πάντα" του απαντάει...Ο έρωτας δεν είναι κάτι από μόνος του, αλλά το κάτι του έρωτα μπορεί να είναι τα πάντα!

Ευγενία Δουβαρά