Ποτέ μη χάσεις την ψυχή σου!

Είμαι ο Κώστας. Συνήθως δε γράφω, δεν πίνω, δεν ξενυχτάω, δεν καπνίζω, δε… Όμως, η σημερινή βραδιά έχει κάτι διαφορετικό και δεν μπορώ να αντισταθώ. Θέλω να περιπλανηθώ σε κάθε σοκάκι της σκέψης μου, να σε πάρω μαζί μου…

Τι σου είναι η μοναξιά…! Παλιά, στη σκέψη ότι ήμουν μόνος, τρελαινόμουν. Ακόμα τρελαίνομαι, αλλά είναι μια τρέλα αλλιώτικη… Θα μου πεις ότι είμαι τελείως παλαβός. Όχι! Απλά έχω ζήσει τόση μοναξιά, που τώρα πια συνήθισα. Την αγάπησα τη μοναξιά μου. Είμαι μόνος, νιώθω μόνος, πραγματικά μόνος και είμαι καλά. Όσο μεγαλώνω, βλέπω ότι καθένας είναι μόνος. Πορεύεται μόνος, όσο κι αν δε θέλει να το δει, να το παραδεχτεί. Και πώς το ανακαλύπτει; Βιώνοντας την αδιαφορία του κόσμου, ενίοτε και την κακία του. Είναι μέσα στο παιχνίδι, όπως οι άσοι στο μανίκι… Ξέρεις, έχω βγάλει μια δική μου θεωρία. Τη θεωρία της κατσαρίδας. Εγώ ψεκάζω, εσύ ψεκάζεις, ο τρίτος ψεκάζει. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, κανένας μας δεν τη θέλει, αυτήν και το σινάφι της. Και τι γίνεται τελικά; Οι κατσαρίδες παύουν να κυκλοφορούν μέσα στο σπίτι, να με ενοχλούν, να σε ενοχλούν, να ενοχλούν τον τρίτο. Όμως, έξω έχεις δει τι γίνεται; Κυκλοφορούν ελεύθερες κι ωραίες στους δρόμους, στα πάρκα, παντού, εκτός από τα σπίτια μας...

Δε σου κρύβω ότι ώρες ώρες ταυτίζομαι με τις κυνηγημένες κατσαρίδες, με τις αδικοχαμένες, αλλά και με τις απελευθερωμένες. Συνήθως, έχω ένα σφίξιμο στο στομάχι, καθώς ανοίγονται μπροστά μου διάφοροι δρόμοι… Να αφεθώ, να πατηθώ, να βυθιστώ, να παρασυρθώ, να ισοπεδωθώ, να ορθώσω ανάστημα, να οπλιστώ, να υπερασπιστώ, να ονομάσω, να φωνάξω, να διεκδικήσω, να αγωνιστώ. Σα να παίζουν μέσα μου έναν παράφωνο σκοπό πολλές χορδές, να τραγουδούν όλες μαζί φάλτσα, ελεεινά. Μαζί με αυτές ακούω κραυγές και ψίθυρους, καθημερινές αντιθέσεις. Τόσο έντονα που αν μπορούσα, θα εγκατέλειπα το κορμί μου…

Εγώ δε θέλω να διαλέξω δρόμο. Με ακούς; Δε θέλω να διαλέξω. Θέλω την ησυχία μου πίσω! Αυτή που έχασα και χάνω. Προτιμώ να πηδώ από το ένα δρομάκι στο άλλο, να ελίσσομαι, να πορεύομαι για λίγο σταθερά κι ύστερα να λοξοδρομώ, να κόβω δρόμο μέσα από τους θάμνους, να πιάνω κουβέντα με τα δέντρα, τα πουλιά, να βλέπω πού είναι πιο φωτεινά, πιο ζεστά, πιο κρύα, πιο ατμοσφαιρικά. Πάντα ήμουν παιχνιδιάρης, αν με πιάνεις…

Μα, ήμουν και φιλόδοξος… Θέλω το δρόμο τον πιο καλό. Έτσι έμαθα από τη γιαγιά μου, τα παραμύθια, από συνήθεια… Κι όσο δοκίμαζα δρόμους, τόσο ανακάλυπτα ότι κανένας δεν είναι αρκετά καλός. Όλοι κάπου στην πορεία κρύβουν εμπόδια, λακκούβες, πεσμένα δέντρα, παγίδες. Άσε που τελευταία, έγινε τόσο δύσκολο το πέρασμα, που αναγκάστηκα να χαράξω νέο δρόμο, να ανοίξω περάσματα. Εκεί να δεις.... θυσία για όσα με κάνουν ευτυχισμένο. Για χάρη τους γρατζουνίστηκα, μπλέχτηκα, σημαδεύτηκα, πόνεσα, μίσησα. Ναι. Μίσησα κιόλας. Τους άλλους και τον εαυτό μου. Το ομολογώ! Αλλά θα σου πω κάτι. Κρατάς μυστικό; Μου φαίνεται ότι ειδικά όταν μισώ, τότε πιο πολύ ακόμα προχωρώ. Το ίδιο κι όταν πέφτω.

Και όλο αναρωτιέμαι, τι αναζητώ… Μάλλον τον εαυτό...

 

 

Ευγενία Δουβαρά

 

 

Η φωτογραφία είναι πίνακας ζωγραφικής με ακρυλικά του Otis L. Stanley, με τίτλο "Don't lose your soul at the crossroads", από την ιστοσελίδα http://fineartamerica.com/featured/dont-lose-your-soul-at-the-crossroads-otis-l-stanley.html.