Κι αν γύρναγε ο χρόνος πίσω...

Είμαι μαύρο κι άραχνο. Τόσο μαύρο όσο η μαύρη ήπειρος. Κατράμι. Μονότονο κι ομοιόμορφο έως βαρετό. Αυτή είναι η φύση μου. Έτσι φτιάχτηκα και αυτό δεν αλλάζει… Γίνομαι, όμως και πολύχρωμο. Παίρνω παιχνιδιάρικες και ζωηρές αποχρώσεις. Αλλάζω με τρόπους που ξαφνιάζομαι κι εγώ το ίδιο!

 

Παίρνω χρώμα από τα πέλματα. Σχεδόν κάθε μέρα έρχομαι σε επαφή με πέλματα. Άλλα είναι μαλακά, άλλα σκληρά. Άλλα μεγάλα, άλλα μικρά. Άλλα αποφασιστικά κι άλλα διστακτικά. Μα, όλα έχουν ενέργεια. Καθένα τη δική του ενέργεια. Όλα κρατούν καλά κρυμμένες εντάσεις και συμπλέγματα. Ντυμένα και γυμνά, όλα κρύβουν πόνο, μυστικά. Άλλα ψιθυρίζουν, άλλα φωνάζουν, άλλα αποσιωπούν, καταπίνουν…

 

Το ίδιο πέλμα, άλλοτε με αγγίζει σαν πούπουλο κι άλλοτε με πατά σα νταλίκα. Ζω απρόβλεπτες και συνεχείς διακυμάνσεις. Έτσι, έμαθα κι εγώ να προσαρμόζομαι. Για να επιβιώσω. Για να μην τραυματιστώ. Μπορεί τη μια να στέκω αμέριμνο και χαλαρό, την άλλη ξάφνου να τσιτώσω, να σεληνιαστώ! Αλήθεια, πόσα πέλματα κουβαλώ μέσα μου…

 

Παλιά, όταν όλα μαζί τα πέλματα άρχιζαν να κινούνται, αντιστεκόμουν. Φοβόμουν μη χαλάσω, μη διαλυθώ. Τώρα όχι. Ανακάλυψα ότι δε βοηθά να πηγαίνω κόντρα. Τώρα αφήνομαι, παρασύρομαι. Όσο κινούνται ρυθμικά, πάλλομαι κι εγώ μαζί τους. Στην αρχή, νιώθω μικρές δονήσεις. Κάνω ζέσταμα για να υποδεχτώ τις πιο δυνατές. Κι όσο ζεσταίνομαι, η έκστασή μου μεγαλώνει και μεγαλώνει... μέχρι να νιώσω την κορύφωση, την έκρηξη από την ένωση. Η λάβα της είναι κρασί που οδηγεί στο πιο γλυκό μεθύσι! Είναι η ώρα που όλοι οι πόνοι γίνονται βάλσαμο στην ψυχή και η αγάπη φωτίζει το μονοπάτι της ζωής…

 

Κι ύστερα, αδημονώ να ξαπλώσουν πάνω μου, να κυλήσουν, να απλωθούν. Έτσι θέλω να με αποχαιρετούν τα πέλματα. Δεν μπορώ τη βιασύνη. Θέλω το χρόνο μου. Θέλω οι άλλοι να παίρνουν το χρόνο τους. Χρόνο με μένα, χρόνο με τον εαυτό τους. Να με σκέφτονται. Δεν αντέχω να με αφήνουν γρήγορα, να με παρατάνε, να με εγκαταλείπουν.

 

Ομολογώ ότι είναι ωραίο να έχω την ησυχία μου, να βυθίζομαι αμέριμνα στο μαύρο μου, να κάνω μακροβούτια ως τον πάτο μου. Μα, όσο περνάει ο καιρός, μου αρέσει όλο και περισσότερο να φιλοξενώ πέλματα στο σώμα μου, να δίνομαι, να δένομαι, να γίνομαι ένα μαζί τους, να αποχωρίζομαι, να προσμένω...

 

Ακόμα κι αν γύρναγε ο χρόνος πίσω, πάλι το ίδιο θα έκανα κι ας τραυματίστηκα αρκετές φορές από τα πέλματα. Πάλι θα έδινα, γιατί έπαιρνα… Εμένα μου αρέσουν τα πέλματα, γιατί τα χρώματά τους φωτίζουν το μαύρο μου…

 

 

Ευγενία Δουβαρά

 

 

Η σουρεαλιστική φωτογραφία απεικονίζει φανταστικούς χορευτές και είναι από την ιστοσελίδα http://10steps.sg/tutorials/photoshop/making-of-the-imaginary-paint-dancers/.