Δίψα για έρωτα

Ένα σύννεφο σκόνης σηκώνεται, πλανιέται για λίγο στον αέρα κι ύστερα πάει και κάθεται πάνω της. Είχε πολλά χρόνια να ανοίξει το παλιό σεντούκι. Τινάζει βιαστικά τα χέρια της κι αρχίζει να ψάχνει τα ασημένια κηροπήγια της γιαγιάς. Θυμάται ότι τα έβγαζαν μόνο τις Κυριακές ή όταν είχαν κόσμο στο σπίτι, όπως σήμερα. Κοιτά μέσα στο σεντούκι προσεκτικά. Στο βάθος του παίρνει το μάτι της ένα λυχνάρι, σαν αυτό του παραμυθιού. Εκεί δίπλα του, ένα κουτάκι. Ορθογώνιο, τσίγκινο, χωρίς καπάκι. Μέσα του πολλά κιτρινισμένα γράμματα, δεμένα με σπάγκο. Την τρώει η περιέργεια… Τρία ολόκληρα δευτερόλεπτα αντιστέκεται. Ύστερα, η Μαρίνα παραδίνεται. Λύνει το σπάγκο, ανοίγει το πακέτο και παίρνει το πρώτο γράμμα. Φαγωμένο στις άκρες, λειψό. Ξετυλίγει βιαστικά το τσαλακωμένο χαρτί. Η ημερομηνία πάνω δεξιά, μισοσβησμένη. Διαβάζει ψιθυριστά...

 

«Αγαπημένη,

σε σκέφτομαι συνέχεια. Σε βλέπω όπου πάω, σε νιώθω στον αέρα που αναπνέω, σε ό,τι αγγίζω, σε ό,τι γεύομαι. Είσαι παντού γύρω μου, μέσα μου. Κοντά σου ανακάλυψα τις μυρωδιές του κόσμου, τις γεύσεις των επίγειων θησαυρών. Κοντά σου έμαθα να γελάω, να σατιρίζω, να αμφισβητώ, να βαδίζω αγέρωχα μπροστά, να μιλώ αληθινά, να ζω. Σ’ αγκάλιαζα κι αγκάλιαζα τη γη. Σε φιλούσα και ριγούσα. Κάθε φιλί μας σαν το πρώτο, αλλά και πιο σίγουρο, μεστό, βαθύ… Σε χάιδευα όπως ποτέ δε χάιδεψα καμιά. Έκανα ατέλειωτες βόλτες στα λημέρια του κορμιού σου, αλλά ποτέ δε σε χόρτασα. Κάθε φορά που κάναμε έρωτα, η ίδια ευχή ερχόταν στα χείλη μου. Να παγώσει ο χρόνος σε εκείνη την αιώνια στιγμή, να κρατήσει αυτό το ταξίδι για πάντα…

Γλυκιά μου εσύ, μου λείπεις, όπως ποτέ δε μου έλειψε κάτι. Ώρες ώρες νιώθω να λιγοστεύει το οξυγόνο, να στερεύει το δάκρυ, να βουλιάζω σε κινούμενη άμμο. Σε ερωτεύτηκα από την αρχή. Ερωτεύτηκα το πάθος σου για ζωή. Ερωτεύτηκα την αρμονία στις κινήσεις σου, το χαμόγελο, τη θηλυκότητα, το παιδί που έκρυβες μέσα σου. Ερωτεύτηκα την αλήθεια στα λόγια σου, το χάδι, το πνεύμα σου, το πώς καθρεφτιζόμουν στο βλέμμα σου. Ακόμα και τα ξεσπάσματά σου… Από την πρώτη στιγμή, ένιωθα την απόγνωση, τη θλίψη, τη χαρά σου. Σε γνώρισα κι άρχισε να μπαίνει φως στο παραθύρι της καρδιάς μου. Ήρθες κι έφερες την άνοιξη στη ζωή μου, ζωγραφιά μου. Σε σένα βρήκα τον έρωτα. Κι ύστερα, άρχισα να γράφω γι’ αυτόν. Χάρη σε αυτόν τον έρωτα, ανακάλυψα τη μεγάλη μου αγάπη για το γράψιμο. Χάρη σε σένα…

Σ’αγαπώ, πάντα σε αγαπούσα και θα σ’ αγαπώ. Τόσο καιρό έψαχνα να βρω επίλογο. Να βάλω τέλος στο έργο που σκηνοθετούσαμε και παίζαμε μαζί. Αποφάσισα ότι δεν μπορώ να βάλω τέλος, γιατί κάθε στιγμή είναι η συνέχειά μας…

                                                Παντοτινά δικός σου,

Μανώλης»

 

Κοιτά το φάκελο. Δεν έχει γραμματόσημο. Δεν ταξίδεψε ποτέ. Άραγε διαβάστηκε; Γιατί τώρα, γιατί σε αυτήν, γιατί, γιατί… Η Μαρίνα τα’ χει χαμένα. Σκέψεις πετάγονται μέσα από τα ξύλινα πατώματα, από τους τοίχους, από παντού. Δυο ποτάμια ετοιμάζονται να κυλήσουν από τα μάτια της. Είναι τόσο ορμητικά, έτοιμα να σαρώσουν τα πάντα στο πέρασμά τους!... Η ξύλινη σοφίτα ζωντανεύει, παίρνει μορφή. Μοιάζει με τέρας έτοιμο να την καταπιεί, αυτήν και τις αναμνήσεις της... Τι έγινε, τι γίνεται με τις παλιές αγάπες; Ήθελε πάντα να μάθει. Εκείνες οι αγάπες που διαλύονται πριν παγιωθούν, εκείνες που χαλάνε πριν χτιστούν, εκείνες που βιάζονται να μεγαλώσουν, εκείνες που μένουν στην ιστορία, εκείνες που ξεχνιούνται με ευκολία. Εκείνες που δε χωράνε πουθενά, αλλά πάνε παντού, εκείνες που χάθηκαν και ίσως να βρεθούν, εκείνες που μοιάζουν με παραμύθια, μα δεν πρόλαβαν να γίνουν συνήθεια…

Τις σκέψεις της διακόπτει  βίαια η φωνή του Δημήτρη. Λέει ότι πρέπει να κατέβει. Την περιμένει για να κάνουν μαζί την ανακοίνωση. Όμως, εκείνη δε θέλει. Προτιμά να μείνει στη σοφίτα, να διαβάσει κι άλλο γράμμα κι ύστερα κι άλλο... Διψάει να μάθει. Nιώθει ευάλωτη ξανά, κρύβεται στο σκοτάδι. Τώρα, δε φοβάται. Η' μάλλον φοβάται πιο πολύ από ποτέ, αλλά δεν τη νοιάζει! Παίρνει στα χέρια της το λυχνάρι. Κλείνει τα μάτια και κάνει την ευχή. Διψάει για έρωτα…

 

 

Ευγενία Δουβαρά

 

Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα http://smashingpicture.com/robot-love/.