Η τέταρτη εποχή

Τρεις άντρες, τρεις δεκαετίες, τρεις ζωές, τρεις εποχές. Τρεις. Κι αυτή εκεί, στην άκρη του δρόμου, λυγερή, δέντρο γεμάτο με καρπούς έτοιμους για συγκομιδή.

Εκείνοι περαστικοί.

Ο πρώτος, γερός, δυνατός, με χαραγμένα στο κορμί τα σημάδια του χρόνου, φορτωμένα απογοητεύσεις κι απολαύσεις. Τη βλέπει από μακριά, γιατί έχει μάθει να ξεχωρίζει το όμορφο. Η ζωή τον δίδαξε. Θαμπώνεται. Την περιεργάζεται, την αγγίζει απαλά, βγάζει την κιθάρα του και της τραγουδά. Παίζει για να τη μεθύσει. Παίζει ασταμάτητα μέχρι να τη μεθύσει. Εκείνη αφήνει να πέσει ένα φρούτο της, ώριμο και γλυκό. Το παίρνει στα χέρια του με λαχτάρα, μα δε βιάζεται να το γευτεί. Προτιμά να το κρατήσει για το δρόμο του. Ακουμπά τα χείλη του στον κορμό της, την παίρνει μια αγκαλιά και της ψελλίζει «ευχαριστώ»…

Ο δεύτερος, νέος, υπερκινητικός, με φλόγα στα μάτια, ανάσα που μυρίζει επανάσταση. Πέφτει τυχαία πάνω της. Του κάνει εντύπωση ο τρόπος που πλέκονται τα κλαδιά της, το σχήμα που έχουν τα φύλλα της. Δεν έχει ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Με ένα σάλτο σκαρφαλώνει πάνω της. Αναρωτιέται για τη γεύση της. Δοκιμάζει χωρίς δισταγμό ένα φρούτο της, το πιο κοντινό του. Κι άλλο. Ύστερα κι άλλο. Ύστερα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Δεν μπορεί να κρατηθεί. Τρώει χωρίς να σκέφτεται το αύριο. Δεν υπάρχει αύριο. Τρώει και τον τελευταίο καρπό της. Της κλείνει το μάτι και συνεχίζει το δρόμο του χορτασμένος. Έχει τη γεύση της στον ουρανίσκο του…

Ο τρίτος, ούτε νέος ούτε γέρος, ζωηρός, με βλέμμα αυθεντικό και μυαλό ξάστερο ουρανό. Πρώτη φορά τη βλέπει σε αυτό το δρόμο, που τον ξέρει σπιθαμή προς σπιθαμή. Παρατηρεί αμέσως ότι είναι διαφορετική, σαν κι αυτόν. Κλείνει τα μάτια και στέκει κοντά της ακίνητος για ώρα πολλή. Η νύχτα είναι μαγική. Ξαπλώνει δίπλα στον κορμό της. Θέλει να την ακούσει.  Την ακούει, όπως δεν την άκουσε κανείς. Το θρόισμά της, νανούρισμα της νύχτας. Δεν μπορεί να του αντισταθεί και αποκοιμιέται γλυκά. Αφήνεται στον πιο γλυκό ύπνο της ζωής του. Βλέπει όνειρο. Βλέπει ότι οι ρίζες της γίνονται σπίτι, που τον προφυλάσσει από τα στοιχειά της φύσης, τα φύλλα της γίνονται ρούχα, που τον τυλίγουν τις κρύες μέρες, τα φρούτα της γίνονται φάρμακο, που του απαλύνουν τον πόνο, του επουλώνουν τις πληγές.

Ξημερώνει η επόμενη μέρα. Ξυπνά μέσα στο σπίτι. Έτσι, γεννήθηκε μια ακόμα εποχή, η τέταρτη εποχή. Η εποχή του έρωτα…

Ευγενία Δουβαρά

Η φωτογραφία τιτλοφορείται "In the Garden of Gaia" και είναι από στην ιστοσελίδα http://www.sistersofavalon.com/sueart.htm.