Φλερτάροντας τον γκρεμό μου

«Δεν μπορεί», σκέφτομαι, «κάτι δεν πάει καλά. Όλα τα στραβά σε μένα, πια… Δεν αντέχω άλλο!». Έτοιμος να εκραγώ. Λίγο ακόμα και θα ακουστεί το μπαμ. Και αυτό το μπαμ λερώνει, λερώνει άσχημα. Φοβάμαι μήπως είναι τελειωτικό. Αλλά, τι πιο τελειωτικό από αυτό που ζω τώρα; Αφού έχω φτάσει στο τέρμα. Το
νιώθω. Στην άκρη του γκρεμού, εκεί που κόβεται η ανάσα. Ανάσα είπα. Ποια ανάσα; Αυτό δεν είναι ανάσα, λαχάνιασμα είναι. Μόνο που δεν είναι από τρέξιμο, αλλά από ακινησία, καθήλωση. Είναι λαχάνιασμα από αδράνεια, από μούχλα. Ξέρεις πώς είναι η μούχλα; Θα σου πω εγώ. Πράσινη. Έτσι είναι και τα πόδια μου, κάθε φορά που τα κοιτάζω. Πράσινα. Η μούχλα μου φταίει που κάθε μέρα γλιστράω πιο κοντά στο γκρεμό. Και να το λαχάνιασμα και να η μούχλα. Η μούχλα μου εξαπλώνεται. Η μούχλα είναι οδηγός μου. Φοβάμαι ότι θα πάει και στα χέρια μου. Θα πάει στα χέρια μου, αν δεν τα κουνήσω. Θα πάει στα χέρια μου, αν επιχειρήσω να την καθαρίσω από τα πόδια μου. Θα πάει… Πάει και τελείωσε. Ό,τι και να κάνω, θα πάει παντού. Παντού πάνω μου. Είμαι καταδικασμένος. Θα μουχλιάσω ολοκληρωτικά.

Και τώρα; Θα κάτσω έτσι, μισός πράσινος μέχρι να γίνω ολοκληρωτικά πράσινος; Δεν ξέρω... Από μακριά με πλησιάζει ένας άλλος πράσινος. Αυτός έχει μούχλα στο κεφάλι. «Ευτυχώς», σκέφτομαι, «που δεν έχω μούχλα στο κεφάλι». Ευτυχώς; Σίγουρα ευτυχώς; Σίγουρα. Καλέ, αυτός έρχεται κατευθείαν πάνω μου! Η μούχλα του έχει καλύψει τελείως τα μάτια. Δε βλέπει ούτε εμένα, ούτε κανέναν. Τελευταία στιγμή, περνάει ξυστά δίπλα μου. Πάλι καλά, γιατί έχω κι αυτή τη μούχλα στα πόδια. Τα είπαμε για τη μούχλα μου, μην τα ξαναπώ… Ο πράσινος με προσπερνά και πέφτει στο γκρεμό. Παρά τρίχα τη γλίτωσα. Είναι ο πέμπτος σήμερα. Ωραία. Και τώρα τι;

Λοιπόν, το βρήκα! Θα κουνήσω τα πόδια μου. Θα μου πεις, πώς θα τα κουνήσεις με τόση μούχλα… Και τι έχω να χάσω; Ό,τι έχω είναι αυτή η μούχλα. Ό,τι μου απέμεινε. Είναι δική μου. Η΄θα βαφτώ στο χρώμα της ή θα την τινάξω από πάνω μου… 

Ευγενία Δουβαρά

Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα: http://www.4myhouse.gr/