Το ροζ ψάρι

«Μαμά, κοίτα!». Μια νεαρή γυναίκα φωνάζει στη μητέρα της. Εκείνη ποζάρει με καμάρι μπροστά στην κάμερα του i-phone της κόρης της. Στην αγκαλιά κρατά την εγγόνα της. Αν κάποιος έκανε εκείνη τη στιγμή κατάδυση στη θάλασσα της μνήμης της, θα ανέσυρε την εικόνα της έξι δεκαετίες πίσω, με φόντο την ίδια παραλία, πότε να πλατσουρίζει στα καθαρά νερά και πότε να ανοίγει τρύπες στην καυτή άμμο με το φτυαράκι της. Έτρεχε από τη μια άκρη της παραλίας στην άλλη και εκτός του τεράστιου χαμόγελου, μια ατάκα στόλιζε κάθε δυο λεπτά τα παιδικά χείλη της. 

«Μαμά, κοίτα!». Η ίδια ατάκα χρόνια μετά. Με άλλο τρόπο και νόημα. Δυο λεξούλες τόσο χαρακτηριστικές, ειπωμένες από πιτσιρίκια σε όλα τα μέρη της γης τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους προς στις μητέρες τους. Στο ίδιο σημείο που κάποτε άνοιγε τρύπες για να βρει νερό η μικρή Ελένη, τώρα στέκεται για να αποθανατιστεί με την εγγόνα της. Δίπλα της στέκονται καθημερινά πολλά πιτσιρίκια, μητέρες, πατεράδες, ξαδέρφια, φίλοι, γνωστοί. Κάποιοι από αυτούς δεν κοιτάζονται, μόνο κοιτούν το φακό κι ύστερα "ανεβαίνουν" οι φωτογραφίες τους σε διάφορες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης με σκοπό να προκαλέσουν, να εντυπωσιάσουν, να, να, να... Μοιράζονται μια αγωνία για τον αριθμό των likes και τα σχόλια που θα μαζέψουν. Αναρωτιέμαι αν μοιράζονται και κάτι άλλο…

Άραγε προσέχουν όλοι αυτοί το απαλό αεράκι, μυρίζουν θάλασσα, φτιάχνουν αστερίες από άμμο, ανοίγουν δρόμους με τσουγκράνες, χτίζουν κάστρα, πετούν πέτρες, παρατηρούν τη βύθιση του ανατέλλοντος ήλιου; Κι όλα αυτά έτσι, γιατί έχει πλάκα, γιατί είναι ωραία, γιατί χαίρονται τους εαυτούς τους και τους άλλους και όχι για να τα κοινοποιήσουν στους διαδικτυακούς φίλους τους; Μου φαίνεται ότι το πραγματικό μοίρασμα και η επαφή πέφτουν από τα χέρια τους και κινδυνεύουν να θαφτούν μέσα στην άμμο. 

Εγώ, όμως, επαναστατώ. Αρχίζω να σκάβω. Θέλω το θησαυρό... Η ζωή είναι εντυπωσιακή από μόνη της. Δε χρειάζεται κάποιον να την αναδείξει, παρά χρειάζεται κάποιος να έχει τα κότσια για να τη ζήσει. Σκάβω χωρίς σταματημό. Σκέφτομαι ποια είναι η ζωή που θέλω να θυμάμαι. Με ποιες φωτογραφίες θέλω να γεμίζω το άλμπουμ των αναμνήσεών μου... Σκάβω πιο βαθιά. Παραδέχομαι ότι θέλω likes. Θέλω να αρέσω. Πολύ, πάρα πολύ... Σκάβω κι άλλο. Θέλω να μου αρέσω. Πρώτα σε μένα... Σκάβω αποφασιστικά. Θέλω να αρέσω στους αγαπημένους μου, σε αυτούς που προσφέρω το χαμόγελό μου, την αγάπη μου, την κατανόησή μου, σε αυτούς που μοιράζομαι τις ίδιες αξίες... Σκάβω κι ας νιώθω τον πόνο από τα πληγιασμένα χέρια μου. Σκάβω, σκάβω, σκάβω...

Σταματώ το σκάψιμο. «Νερόοο!», λέω τσιρίζοντας από χαρά. Ένα τσούρμο από πιτσιρίκια με περικυκλώνει και κοιτά με έκσταση την τρύπα μπροστά μου. Αυτό ήθελα. Θα πιω να ξεδιψάσω... 

Η μικρή Ελένη – η νεότερη- πλησιάζει τρέχοντας το τσούρμο. Στο πρόσωπό της είναι χαραγμένο ένα αυθεντικό χαμόγελο. Στο χέρι της κρατά σφιχτά το i-phone της μητέρας της. Το πετά μέσα χωρίς δισταγμό. «Μαμά, κοίτα! Ένα ροζ ψάρι στο νερό!».

Ευγενία Δουβαρά