Ο πληγωμένος γλάρος

Προσγειώθηκε στην παραλία. Καθώς περπατούσε, η φτερούγα του σχημάτιζε μια γραμμή στην άμμο. Δεν ήταν ευθεία. Έδειχνε την πορεία του κατά μήκος της άδειας παραλίας, μέχρι την άκρη της. Σουρούπωνε. Με τα μάτια διέσχιζε τη θάλασσα και μετρούσε τις δυνάμεις του. Ο ορίζοντας μαγνήτης.

Οι επόμενοι βηματισμοί του τον οδήγησαν μέσα στο σκοτεινό μπλε. Εκεί δε χρειαζόταν τα φτερά του, μόνο τα δυνατά πόδια του. Ο αέρας δυσκόλευε την προσπάθειά του, μα δεν τη σταματούσε. Κρατούσε το βλέμμα μακριά, όπως είχε μάθει από τον πατέρα του. Ξανοίχτηκε λίγο ακόμα έχοντας στα δεξιά την αγαπημένη του. Στεκόταν στο ακρωτήρι. Στα μάτια της ζωγραφισμένη η αγωνία.

Ένιωθε πολύ ευάλωτος και μικρός, πιο αδύναμος από όλα τα ψάρια του ωκεανού που είχε πιάσει στη ζωή του. Λυπόταν τον εαυτό του κι εκείνη το ήξερε. Τον γνώρισε περήφανο, αγέρωχο και τώρα τον έβλεπε να πενθεί για τη χαμένη αίγλη του.

Ο γλάρος προχωρούσε, παρόλο τον πόνο του. Πολύ αργά. Σχεδόν παραδομένος στις βουλές του ανέμου, μια κοίταζε μπροστά, μια δεξιά. Δεν ήθελε να παραδεχτεί την ήττα του. Το κύμα, όμως, του τη θύμιζε κάθε φορά που τον έσπρωχνε πίσω. Όλο και πιο πίσω, μέχρι που τον έβγαλε έξω. Τότε μόνο έπαψε να αντιστέκεται. 

Η καρδιά της πέταξε μεμιάς κοντά του. Πήρε διστακτικά το δρόμο που οδηγούσε σε εκείνον. Ήθελε να τον νιώσει, να σταθεί στο πλευρό του. Πάντοτε το έκανε, διακριτικά. 

Σαν έφτασε κοντά του, το πληγωμένο φτερό του την άγγιξε κι εκείνη γύρισε και τον κοίταξε όλο νόημα. Ήταν το πιο τρυφερό και ζεστό άγγιγμα που είχαν ανταλλάξει. Σε αυτή τη μάχη δεν ήταν μόνος. Μέσα του ήδη πετούσε στο πλάι της. Όταν ο πόνος μοιράζεται με αξιοπρέπεια, τότε ελαφραίνει το βάρος του. 

Ευγενία Δουβαρά