Φίδια υπάρχουν παντού

Σωτήρης. Δεκαεφτά. Χρονών ντε. Ψηλός, λεπτός, με μικρή καμπούρα (γιατί πήρα γρήγορα μπόι), σπινθηροβόλα πράσινα μάτια και υπερκινητικότητα. Όχι να το παινευτώ, αλλά ήμουν και πολύ πρώτος. Είχα αυτό το κάτι που έκανε τα κορίτσια να τρέχουν πίσω μου και τους καθηγητές μου επίσης. Ο καθένας είχε τους λόγους του. Τα κορίτσια ζητούσαν ένα μου φιλί, οι καθηγητές μου να με πιάσουν από το αυτί.  Ήμουν ατίθασος, αντιδραστικός, μιλούσα πολύ και παρέσερνα άλλους στις πομπές μου. Να πω ότι είναι συκοφαντίες, μεταξύ μας, δεν το λέω. Έτσι ήταν και χειρότερα! Είχα κι ένα καλό, όμως, παραδεχόμουν τα λάθη μου. Έλεγαν όλοι ότι το πήρα από τη μάνα μου. Μέχρι μια μέρα, που ήρθαν τα πάνω κάτω.

Ποτέ δε  θα ξεχάσω εκείνο το μεσημέρι, που γύρισα νωρίτερα σπίτι και τη βρήκα στο κρεβάτι, αγκαλιά με έναν τύπο. Ο χρόνος σταμάτησε εκεί. Μείναμε σαστισμένοι να κοιταζόμαστε, εγώ, αυτή και ο εραστής της. Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και απορώ πώς δεν του έριξα καμιά. Το έβαλα στα πόδια. Άνοιξα την πόρτα κι έτρεχα, έτρεχα, χωρίς να με νοιάζει πού πήγαινα. Τι να πω και σε ποιον; Σάμπως είχα και κάποιον να μιλήσω; Δεν το χωρούσε το μυαλό μου. Η ίδια μου η μάνα!... Τριγυρνούσα άστεγος, αδέσποτο σκυλί. Έκανα μια απόπειρα να κοιμηθώ σε ένα παγκάκι στο κέντρο, αλλά μάταια. Όλη νύχτα είχα το ένα μάτι ανοιχτό, γιατί φοβόμουν τα πρεζάκια που κυκλοφορούσαν. Πρώτη φορά μακριά από το σπίτι. Φαγητό δεν είχα, νερό ούτε για δείγμα. Ντράπηκα να ζητήσω από άλλον. Την επομένη σχολείο δεν πήγα. Πώς να αντικρίσω συμμαθητές και καθηγητές; Θα με καταλάβαιναν και δε γούσταρα την ανάκριση. Ο διευθυντής πήρε τηλέφωνο τους δικούς μου κι εκείνοι βγήκαν στους δρόμους με μια φωτογραφία μου ρωτώντας τους περαστικούς για μένα.

Πάνω που ετοιμάζονταν να πάνε στην αστυνομία, άκουσαν το κλειδί στην πόρτα. Ήμουν σε κακά χάλια. Βρώμαγα, πείναγα, νύσταζα, αλλά το χειρότερο από όλα ήταν ότι ένιωθα ξένος. Ξένος στο ίδιο μου το σπίτι. Μια στιγμή ήταν αρκετή για να ξαναδώ το έργο της ζωής μου από την αρχή. Γύρισα σπίτι μόνο και μόνο γιατί σε οποιοδήποτε άλλο μέρος ένιωθα περισσότερο ξένος. Όλα φαίνονταν τελείως διαφορετικά. Άρχισα να παρατηρώ τα αντικείμενα γύρω μου σα να τα έβλεπα για πρώτη φορά. Όλα όσα θεωρούσα δεδομένα, είχαν ανατραπεί. Η μάνα μου με το κεφάλι κατεβασμένο, δεν έβγαζε λέξη. Ο πατέρας μου στον κόσμο του. Κι όμως, βυθισμένος στην εφημερίδα, το ίδιο βράδυ της επιστροφής μου, είπε με νόημα «Αν κάποιος πρέπει να φύγει από το σπίτι, αυτός είμαι εγώ. Μην τολμήσεις να εξαφανιστείς ξανά! Το κατάλαβες;». Δεν είχα δύναμη ούτε να του αντιμιλήσω και στην ιδέα ότι υπάρχει πιθανότητα να φύγει, τρομοκρατήθηκα. Η μάνα μου, ευτυχώς, δε γύρισε να δικαιολογηθεί. Απέφευγε ακόμα και να με κοιτάει. Μια καλημέρα ανταλλάσσαμε το πρωί κι αυτό ήταν όλο. Ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί ήμουν και αν έσκαγα, η λάβα μου θα έπεφτε όλη πάνω της. Κλείστηκα στον εαυτό μου. Χάθηκα από παρέες, άλλαξα ζωή.

Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος για τίποτα πια.Τα βράδια με κρατούσε ξάγρυπνο μια σκέψη. Τελικά, υπάρχει κάτι δεδομένο σε αυτή τη ζωή; Η προδοσία της μάνας μου ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ακολούθησαν προδοσίες από φίλους, πισώπλατα μαχαιρώματα, κίβδηλες υποσχέσεις αιώνιας αγάπης. Κάπως έτσι, πέρασαν τριάντα χρόνια. Σήμερα, αναρωτιέμαι αν άλλαξε κάτι, αν άλλαξα. Ακόμα το βάζω στα πόδια, ντρέπομαι, λυγίζω, φοβάμαι. Τρέμω τα φίδια που κυκλοφορούν δίπλα μου. Φοβάμαι μήπως πληγωθώ, μήπως μου κάνουν κακό. Τρέμω ακόμα σαν έφηβος. Τρέμω, γιατί δεν υπάρχει κάτι δεδομένο. Όμως, ανακάλυψα ένα φυλαχτό. Το φυλαχτό μου είναι μια καλή πανοπλία. Μια πανοπλία που καλύπτει το δέρμα μου, απ' άκρη σ' άκρη. Μόνο που, όπως καθετί υλικό, φθείρεται, ξεχειλώνει, σκίζεται. Κάποιες από τις τρύπες που ανοίγουν τις μπαλώνω κι άλλες τις αφήνω. Οι τρύπες είναι σημαντικές, γιατί μέσα από αυτές αναπνέει και αναζωογονείται το δέρμα μου. Οι τρύπες επιτρέπουν τις ανταλλαγές αγάπης με τους γύρω μου.

Γι' αυτό σας λέω, φίδια υπάρχουν παντού. Εγώ βρήκα το φυλαχτό μου. Είναι η πανοπλία μου.

Ευγενία Δουβαρά

Η φωτογραφία είναι έργο του ζωγράφου Charles Nissen με τίτλο "Προδοσία" από την ιστοσελίδα http://charlesnissen.com/?page_id=84.